Dr hab. Janusz JANKOWSKI
Urodził się 5 września 1947 r., studia ukończył w 1971 r. na Wydziale Matematyczno – Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w 1972 r. rozpoczął pracę w Politechnice Poznańskiej na stanowisku asystenta. W 1980 r. uzyskał stopień naukowy doktora na Wydziale Mechanicznym Politechniki Poznańskiej, natomiast w 2009 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na Wydziale Budowy Maszyn i Zarządzania Politechniki Poznańskiej.
Obszarem zainteresowań Janusza Jankowskiego jest mechanika, lepko sprężystość, metody numeryczne, dyfuzja oraz termodynamika. W zakresie termosprężystości posługiwał się metodą składników pozornych; w lepko sprężystości stosował natomiast pochodne ułamkowe. Tworzył modele sił i momentów na gruncie matematycznej przestrzeni ilorazowej obciążeń, opracowywał dystrybucyjne metody rozwiązywania zagadnień wytrzymałości materiałów. Zajmował się także problematyką fal magnetosprężystych, dyfuzji w ciele termosprężystym, niesymetrycznym tensorem naprężeń w ferromagnetyzmie oraz zagadnieniami kontaktowymi w magnetosprężystości.
Jego działalność dydaktyczna dotyczyła głównie mechaniki bryły, dla której opracował szereg nowych pojęć, metod i uogólnień. Wprowadził pojęcia: energii i pracy w odniesieniu do translacji i rotacji; ruchu względnego jako dwu ruchów bezwzględnych; środka ciężkości jako prostej w przestrzeni; środka masy jako elementu obszaru kinematycznego; wypadkowej jako obciążenia z momentem zerowym; ciężaru ciała jako obciążenia zawierającego moment; tarcia wirowego i tocznego w nieobecności tarcia ślizgowego; reakcji więzów jako obciążenia zawierającego siłę reakcji i szereg innych. Podstawowe pojęcia mechaniki: obciążenie, położenie, prędkość i przyśpieszenie zdefiniował jako trójelementowe obiekty matematyczne odniesione do miejsca zaczepienia, translacji i rotacji. Dla nich zdefiniował działania matematyczne opisujące statykę, kinematykę i dynamikę ciała. Udowodnił przynależność środka masy do obszaru kinematycznego. Wykazał błędność warunku początkowego dla temperatury w zagadnieniach termosprężystości. Opracował szereg metod rozwiązywania zagadnień statycznie niewyznaczalnych.
Jest autorem konkurencyjnej dla MES Metody Składników Pozornych numerycznego rozwiązywania dynamicznych zagadnień sprzężonej termosprężystości. Opublikował ponad 70 artykułów naukowych, skrypt i 57 prac naukowych w ramach Działalności Statutowej i Badań Własnych. Był kierownikiem 1 projektu badawczego KBN oraz głównym wykonawcom dwóch innych grantów KBN. Za badania naukowe otrzymał w 1983 r. nagrodę drugiego stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki.